ฉาก: ปี 2570 ที่ลานกว้างหอประชุมมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย(มจร) อ.วังน้อย จ.พระนครศรีอยุธยา ช่วงเย็น แสงอาทิตย์สีทองสาดส่องลงมา มะปรางยืนอยู่บนเวทีเล็ก ๆ ในชุดรับปริญญาดุษฎีบัณฑิตใหม่เอี่ยมจาก มจร สาขาสันติศึกษา เธอเพิ่งสอบจบเป็น ดร.มะปราง อย่างเต็มภาคภูมิ ประชาชนจำนวนมากมาร่วมแสดงความยินดี ถือป้าย "หัวใจสีชมพู" และ "พลังประชาชน" สันติสุขยืนอยู่ด้านข้าง ถือหนังสือเล่มใหม่ชื่อ "สว.พันธุ์ใหม่หัวใจสีชมพู" ที่เพิ่งตีพิมพ์ บรรยากาศเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและความหวัง
(มะปรางหันมามองสันติสุขหลังกล่าวปิดท้ายบนเวที เธอยิ้มกว้าง เดินลงมาหาเขา)
มะปราง: "คุณสันติสุข... ทุกอย่างมันจบลงอย่างสวยงามจริง ๆ ค่ะ ฉันสอบจบเป็น ดร.มะปราง ได้แล้ว ดุษฎีนิพนธ์ของฉันใช้เรื่องราวที่เราสู้มาด้วยกันทั้งหมดเลย แล้ววันนี้ ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเสาหลักของอะไรบางอย่างจริง ๆ"
สันติสุข: (ยิ้มกว้าง ยื่นหนังสือในมือให้เธอดู) "ขอแสดงความยินดีด้วยครับ ดร.มะปราง... คุณสมควรได้รับมันทุกอย่าง แล้วนี่คือหนังสือเล่มใหม่ของผม สว.พันธุ์ใหม่หัวใจสีชมพู ผมเขียนถึงคุณ ถึงเรา ถึงทุกสิ่งที่เราทำมา ผมอยากให้มันเป็นบันทึกของชัยชนะนี้"
มะปราง: (รับหนังสือมาดู น้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้ง) "คุณเขียนถึงฉันเหรอคะ? คุณนี่... ทำให้ฉันรู้สึกเขินไปหมดแล้วนะ แต่ฉันดีใจจริง ๆ ค่ะ ที่เราได้บันทึกเรื่องราวนี้ไว้ด้วยกัน"
(สันติสุขก้าวเข้าไปใกล้เธอ มองเธอด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง ท่ามกลางเสียงปรบมือจากฝูงชน)
สันติสุข: "ผมไม่ได้เขียนแค่เรื่องราวครับ... ผมเขียนถึงผู้หญิงที่ยืนหยัดเป็นเสาหลักของชาติ ผู้หญิงที่ทำให้ผมรู้ว่าพลังของประชาชนมันยิ่งใหญ่แค่ไหน คุณมะปราง คุณคือหัวใจสีชมพูที่ผมอยากให้ทุกคนเห็น"
มะปราง: (หน้าแดง หัวเราะเบา ๆ มองเขาด้วยแววตาที่อบอุ่น) "ถ้าคุณจะพูดแบบนี้... ฉันก็ต้องบอกเหมือนกันค่ะ ว่าถ้าไม่มีคุณ ฉันคงไม่ยืนอยู่ตรงนี้ได้ คุณคือคนที่ทำให้ฉันเชื่อในตัวเอง คุณสันติสุข คุณคือส่วนหนึ่งของหัวใจสีชมพูนี้"
(สันติสุขจับมือเธอแน่น มองเธอไม่วางตา ขณะที่แสงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า)
สันติสุข: "ถ้าผมเป็นส่วนหนึ่งของมัน... ผมขอสัญญากับคุณนะครับ ว่าเราจะเดินหน้าต่อไปด้วยกัน ผมอยากให้หนังสือเล่มนี้เป็นแค่จุดเริ่มต้น ผมอยากให้อนาคตของเราเต็มไปด้วยความหวังแบบที่คุณให้ผม"
มะปราง: (บีบมือเขาคืน ยิ้มกว้าง) "ตกลงค่ะ... ฉันก็อยากให้เราเดินไปด้วยกัน ไม่ใช่แค่เพื่อการเมืองที่โปร่งใส แต่เพื่อทุกความฝันที่เราจะสร้าง ฉันอยากให้พลังของประชาชนมันเติบโตต่อไป และฉันอยากให้คุณอยู่ข้างฉันในทุกก้าว"
สันติสุข: (หัวเราะเบา ๆ ดึงเธอเข้ามากอดเบา ๆ) "ผมจะอยู่ข้างคุณเสมอครับ ดร.มะปราง... แล้วผมจะทำให้แน่ใจว่า หัวใจสีชมพูของคุณจะเป็นแสงสว่างให้ทุกคน และให้ผมด้วย ผมรักคุณนะครับ"
มะปราง: (ซบเขาแป๊บหนึ่ง หน้าแดงจัด แล้วพูดเบา ๆ) "ฉันก็รักคุณค่ะ... แล้ววันนี้ ฉันรู้สึกว่าความหวังมันไม่ใช่แค่ของฉันหรือของเรา แต่มันเป็นของทุกคนที่เชื่อในสิ่งที่เราทำ"
(ทั้งคู่ยิ้มให้กัน ปล่อยจากอ้อมกอด มองออกไปที่ฝูงชนที่ยังโบกป้ายและปรบมือ เสียงตะโกน "หัวใจสีชมพู" ดังก้อง บรรยากาศเต็มไปด้วยข้อความปลุกใจถึงพลังของประชาชนและความหวังในอนาคต)
สันติสุข: "คุณพูดถูกครับ... และผมจะเขียนมันลงไปในทุกหน้า ว่าพลังของประชาชนมันยิ่งใหญ่แค่ไหน เมื่อมีคนอย่างคุณนำทาง อนาคตของเราจะสดใสแน่นอน"
มะปราง: "แล้วเราจะทำให้มันสดใสไปด้วยกันค่ะ... สว.พันธุ์ใหม่หัวใจสีชมพู ไม่ใช่แค่ชื่อ แต่เป็นสัญญาของเราด้วย"
(ทั้งคู่ยืนเคียงกัน มือจับกันแน่น แสงทองของอาทิตย์อัสดงสะท้อนความหวังในดวงตาของทั้งสอง เป็นภาพปิดท้ายที่งดงามของการเริ่มต้นใหม่)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น