วันที่ 20 ม.ค.2562 เฟซบุ๊ก ไพรวัลย์ วรรณบุตร ได้โพสต์ข้อความว่า อาตมาว่า อาตมาจะไม่พูดถึงปวินแล้ว แต่ครั้งนี้เกินทนไปมาก เพราะปวินถ่อยทรามเกินกว่าจะปล่อยข้ามได้ จึงขอเขียนถึงปวินครั้งแรกและขอให้เป็นครั้งสุดท้าย
อาตมาเคยเห็นใจคนอย่างปวินนะ อันนี้พูดจากหัวใจ เห็นใจที่เขาถูกรัฐรังแกอย่างไม่เป็นธรรม และเห็นว่า การที่เขาแสดงความเห็นแม้จะด่าทอโกรธแค้นในการต่อต้านรัฐ ก็เป็นเรื่องที่ควรรับฟัง เพราะอย่างน้อยเขาก็กระทำในฐานะของคนที่พยายามต่อสู้เพื่อปกป้องสิทธิของตนเอง
แต่ตอนหลังมาปวินเหมือนคนเสียสติที่กัดเหวี่ยงคนอื่นไปทั่ว เกลียดคนอื่นที่พูดเรื่องเสียงไม่มีคุณภาพ แต่ตัวเองกับใช้วาทกรรมเดียวกันด่าคนอื่นเสียเอง มีปัญหากับการที่คนอื่นบ่นเหนื่อยผ่านเฟซบุ๊ก แต่ตัวเองบ่นเหนื่อยอย่างเดียวกัน ไม่รู้กี่สิบครั้ง
ตอนที่อาตมาโพสต์ข้อความธรรมะเป็นสาระ ปวินก็แขวะ ว่าเป็นพวกโพสต์ข้อความสวยสวยบ้าง เอาอะไรมาสอนชาวบ้านบ้าง ไปคิดเองว่าคนอื่นกำลังสอนเขาบ้าง
พออาตมาโพสต์เรื่อง 10 years challenge แม้จะประกอบการเขียนข้อความธรรมะพูดถึงความไม่เที่ยงของรูปร่างสังขารซึ่งเปลี่ยนไป ปวินก็มองไม่เห็นนะ แต่หาเรื่องที่จะแขวะว่า ไม่ใช้เฟซบุ๊กเป็นสื่อธรรมะ ถ้าอาตมาเป็นฆราวาส อาตมาคงจะถามคนอย่างปวินตรงตรงว่า (มึงต้องการอะไรจากกู ก็ตอนกูโพสต์ธรรมะ มึงก็ด่า ไม่โพสต์ธรรมะมึงก็ด่า ตกลงความผิดมันอยู่ที่ใคร)
ถ้าคนอย่างปวินมองคนกลุ่มอื่นว่า เป็นพวกแพร่เชื้อความเกลียดชังในสังคม อาตมาก็คงมองแบบเดียวกันว่า ในฝั่งประชาธิปไตยนี่เอง คนที่แพร่เชื้อโรคแห่งความเกลียดชังไม่แพ้กัน ก็คือคนอย่างปวิน
อาตมาเคยเขียนไปหลายครั้งแล้วว่า เฟซบุ๊กเป็นพื้นที่ของคนคนนั้น อาตมาไม่เคยมีปัญหา ที่คนอย่างปวินหรือใครก็ตามซึ่งเคยพูดทำนองว่า ฉันจะโพสต์เรื่องอื่นอื่น ที่ไม่ใช่วิชาการก็ได้ เพราะฉันไม่ใช่นักวิชาการตลอดเวลา
อาตมาไม่มีปัญหาเลย ที่คนแบบปวินหรือคนอื่นอื่นจะเหวี่ยงวีน จะถ่ายรูปโชว์ตูด โชว์กางเกงใน กอดจูบอะไรกับใคร หรือเขียนข้อความจิกกัดกัดทอต่างต่างนานาบนพื้นที่เฟซบุ๊กของตนเอง เพราะอาตมาถือเป็นสิทธิ์ และเฟซบุ๊ก ก็ควรมีไว้เพื่อสิ่งเหล่านี้
เราจะใช้มันเพื่อสื่อสารเรื่องราวของเรา ความรู้สึกนึกคิดของเรา อารมณ์ในช่วงนั้นนั้นของเรา ความรัก ความสุข ความเศร้า หรืออะไรก็ตามที่เราอยากจะถ่ายทอดมัน
ทำไมเราไม่มองแบบนี้ ทำไมเราต้องไปคาดหวังให้ใครต้องโพสต์หรือเขียนอะไรในแบบที่เราต้องการ
อาตมาไม่อยากเห็นคนอย่างปวินถูกพิษของความโกรธเกลียดครอบงำหัวใจแบบนี้นะ แม้ปวินจะบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนมีศาสนาก็ตาม แต่อาตมาจะพูดในฐานะของเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง
ปล. ที่ปวินบอกว่า พ่อมึงตาย คือพ่ออาตมายังไม่ตายนะ และปวินก็ควรมาแช่งพ่ออาตมาด้วย
และโพสต์ต่อว่า พูดแบบปวิน คือพูดแบบคนย้อนแย้งและอคติมากมากนะ คืออาตมาไม่เคยมีปัญหาเลยนะ ที่ปวินเองก็โหนกระแสและวิจารณ์ในทุกเรื่องที่เป็นประเด็นของสังคม เพราะอาตมาถือว่า เวลามีประเด็นปัญหาอะไร เราต้องช่วยกันพูด ช่วยเสนอแนวทางแก้ไข โดยเฉพาะประเด็นสาธารณะเป็นเรื่องของทุกคน
ไม่เคยมีปัญหาที่คนแบบเขาจะวิจารณ์ทอะไรในทุกทุก 10 นาที ด่าคนนั้นในสเตตัสหนึ่ง แล้วอีกสเตตัสหนึ่งกระโดดไปด่าคนนี้ โพสต์รูปตัวเองวันละไม่รู้กี่รูป แต่มากกว่าอาตมาแน่นอน
ปวินไม่เห็นสิ่งที่ตัวเองกำลังด่าคนอื่น ซึ่งตัวเองก็เป็นและทำ นี่มันน่าสงสารมาก ไม่นับเรื่องการกล่าวหาคนอื่นว่าหลงระเริงทางโลก ทำตัวเป็นเซเลปอะไรอีก น่าเสียดายมากมาก ที่คนซึ่งมีอิทธิพลทางความคิดของคนกลุ่มหนึ่งจะทำตัวเป็นเด็กไร้วุฒิภาวะแบบนี้
ด่าพ่ออาตมาตาย เขียนแซะอาตมาไม่รู้กี่ครั้ง แต่พออาตมาถือโอกาสเขียนอธิบายโต้ตอบปกป้องตัวเอง กลับมานั่งสอนอาตมาเรื่องไม่ปล่อยวาง บลาบลา จะหาใครย้อนแย้งเท่านี้ได้อีก
ขณะที่เฟซบุ๊กWeerapot Phonjun ได้แชร์โพสต์พร้อมแสดงความเห็นว่า
เพราะสังคมตีกรอบ และคาดหวังให้พระสงฆ์ต้องเป็นอย่างนั้น อย่างนี้ไง.จนลืมไปว่านักบวชในพระพุทธศาสนาก็คือคน.เป็นมนุษย์ เป็นพลเมืองในรัฐนี้.. เรามีสิทธิของความเป็นมนุษยชาติที่สามารถจะแสดงความคิดเห็น แสดงความเป็นตัวตนผ่านโลกและสังคมที่เปลี่ยนไป.คุณจะคาดหวังให้เราไปนั่งสมาธิอยู่ในถ้ำ..โดยไม่สื่อสารกับโลก คงเป็นไปไม่ได้แล้ว.. เพราะฉะนั้นมนุษย์ที่ชอบเกัด ด่า คนอื่น สร้างวาทกรรมให้ตัวเองดูดี มีตัวตน แต่ไปละเมิดสิทธิของคนอื่น.ให้เขาดูด้อยค่ากว่า.. จึงถือว่าเป็นพลเมืองของรัฐที่ไร้คุณภาพ ไม่มีวุฒิภาวะทางปัญญาและสมควรประนาม
ครั้งหนึ่ง ตอนเป็นสามเณร ผมเคยฟัง ศ.ดร.จินตนา ยศสุนทร พูดที่กรมประชาสัมพันธ์ว่า ยุคสมัยใหม่พระควรใช้สื่อใหม่ให้เป็น สมัยนั้นท่านชม กิตติวุฑโฒภิกขุ ที่เป็นผู้บุกเบิกใช้สื่อวิทยุในการบรรยายธรรม(เนื้อหาอีกเรื่อง) ต่อมาการเทศน์ทางวิทยุก็เป็นเรื่องธรรมดา
ดังนั้น สมัยนี้หากเจ้ากูรู้จักใช้สื่อสมัยใหม่ก็น่าจะเป็นประโยชน์ด้วยซ้ำไป หากจะตำหนิท่าน ก็ว่ากันที่เนื้อหาสาระที่นำเสนอมากกว่าจะตำหนิช่องทางการสื่อสาร
