[Verse 1] แสงอรุณลูบไล้กายเบา
ลมแผ่วเอื่อยพัดใจบางเบา
ทุกเสียง ทุกฝัน ทุกย่างเท้า
คือธรรมะ... ที่ซ่อนอยู่ตรงเงา
[Verse 2]
ไม่จำเป็นต้องจารึกไว้
ไม่ใช่ถ้อยคำที่โลกพร่ำบอก
แต่คือจริงแท้ที่เจืออยู่ตลอด
ในกาย ในใจ—ไม่เคยจากไป
[Chorus]
แบกธรรมไว้จนหลังคดงอ
ยิ่งเข้าใจ กลับยิ่งสับสน
เหมือนแบกทะเลบนไหล่ของตน
บ่าบางเกินทน... ของความหวังลวงลวง
ยิ่งสะสม กลับยิ่งเหนื่อยล้า
ยิ่งค้นหา ยิ่งไร้ทางส่อง
ธรรมแท้นั้น… ไม่ใช่สิ่งให้ครอบครอง
แต่มองเห็นได้... เมื่อใจวางลง
[Verse 3]
บางคนหนีธรรมด้วยเสียงเพลง
ฝันหวาน ลืมตื่น ดื่มกิน ลืมบทเรียน
แต่ธรรมะไม่เคยหลุดเวียน
ในทุกลมหายใจที่เรายังมี
[Verse 4]
ไม่มีทางหนี ไม่มีเงาหลบ
แม้ใจซ่อนในความคิดลวงลบ
ธรรมไม่เร่ง ไม่ต้าน ไม่ตบ
มีแต่เรา... ที่หนีตัวเอง
[Chorus – repeat]
แบกธรรมไว้จนใจร้าว
หนีธรรมด้วยน้ำตาเปล่า
หยุดดิ้นรน หยุดถามเรื่องเก่า
จึงเห็นว่าเรา... ไม่เคยพ้นธรรมเลย
[Bridge]
เหมือนเด็กน้อยลอยกลางคลื่น
ค้นหานิยามจากความรู้สึกขื่น
ยิ่งไขว่คว้า ยิ่งลึก ยิ่งกลืน
กลับไกลจากสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
[Verse 5]
จนวันหนึ่งเขาหยุดดิ้นรน
เพียงลอยนิ่งในสายน้ำวน
ในความเงียบ สงบ งามล้น
จึงรู้ว่าเขา... คือน้ำนั้นเอง
[Outro]
ไม่มีผู้แบก ไม่มีผู้บอก
ไม่มีผู้เรียน ไม่มีบทสอน
มีเพียงแสงผ่านใจเมื่อวางรอน
ธรรมะปรากฏ... เมื่อหมดความอยากรู้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น