รักไม่จำเป็นต้องครอง
เหตุเราสองทำนองต่าง
แต่ความรักนั้นมิมีจาง
จะอ้างว้างเป็นบางครา
อันตัวเราก็แค่กระวีกระวาด
คงมิบังอาจเทียบพวกกวีเขา
ฟังคิดถามเขียนเพื่อบรรเทา
ความเหงาเปลี่ยวเอกาแค่นั้นเอง
จึงยินดีด้วยครับท่านกวีใหญ่
ต่อไปคงไม่ไส้แห้งอีกแล้วหนอ
ตอนนี้พวกเพื่อนกำลังตั้งโต๊ะรอ
เรามาร้องเพลงปอยฝ้ายฉลองกัน
ไม่เพี้ยนมิใช่ศิลปินเอก
ที่เฝ้าเสกประชาให้สุขี
เสกจนปากพองก็มากมี
เมื่อไหร่พวกมรึงจะสุขีวะ
รักจะให้ดีต้องเด่นและเห็นภาพ
จึงวาดออกมาเป็นกลอนฉันท์
ต้องวิเคราะห์เธอให้ครบครัน
จึงจับใจถึงทางฝันเป็นรางวัล
จึงเป็นดั่งสวลีผกาพันธุ์สนั่นก้อง
ใส่ทำนองสุรพลโทณะวณิกเฉิดฉัน
จากเด็กเร่ร่อนเก็บขยะกินไปวันวัน
วางเพลงไม่เอาใจตัวเองจึงเด่นดัง
นี่หละหนอทำนองแห่งชีวิต
ใครหนอชั่งลิขิตเขียนตัวฉัน
เฝ้าสุดทนลำบากสุดอนันต์
รักที่ฝันมิจำเป็นครอบครอง
ชีวิตหมดสิ้นมนต์ขลัง
ชีวิตหมดสิ้นความหวัง
ชีวิตไร้คู่ไร้ที่เรือนรองรัง
เพราะความจนเงินไม่มี
เธอลืมรักเก่าไปมีรักใหม่
เธอตัดเยื่อใยหอบเงินหวยไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น