ເນື້ອເພງ : ດຣສົມພົງສ໌
ທຳນອງ - ຮ້ອງໂດຍ : suno
(Verse 1)
สังคมไทยเดินทางมาถึงจุดนี้
ทุกคนยึดความคิดของตนอย่างไม่ฟังใคร
พระโยมต่อว่ากัน จนลืมคำสอนในใจ
เปลี่ยนธรรมะเป็นผลประโยชน์ส่วนตน
(Pre-Chorus)
วัดจะร้าง ขุนนางผยอง
เงินทองกลายเป็นพระเจ้า
คนเฒ่ากำพร้า ลูกหลานทิ้งเศร้า
ความดีถูกลืมเลือนหายไป
(Chorus)
ธรรมะติดหล่มกลางสังคมวุ่นวาย
คนพาลอหังการ์ ยกตนเหนือใคร
หัวโล้นอยากรำ หัวดำอยากเทศน์
สังคมนี้ใครมีประโยชน์คือผู้ชนะ
คำขอโทษ คำให้อภัยหายไป
เหลือแต่ความปะทะและการเอาชนะกัน
(Verse 2)
พระบางรูปใช้ชีวิตเหมือนฆราวาส
ทำให้คนลืมความหมายแห่งเนื้อนาบุญ
ละเลยคุณธรรมที่เคยหนุน
ในป่าถ้ำยังมีพระภาวนาไกลตา
(Pre-Chorus)
คนที่ดีไม่ได้เป็นที่นับถือ
มองคนแค่ประโยชน์มีหรือไม่มี
คำว่ากตัญญูถูกลืมไปในที
ศรัทธาหายไปจากใจผู้คน
(Bridge)
พระพุทธศาสนาเคยเป็นแสงสว่าง
แต่วันนี้กลับถูกมัวหมองจนเศร้าใจ
กฎหมายเป็นดาบฟันให้ใครชนะ
แต่สังคมนี้กลับล้มเหลวและพังทลาย
(Chorus)
ธรรมะติดหล่มกลางสังคมวุ่นวาย
คนพาลอหังการ์ ยกตนเหนือใคร
หัวโล้นอยากรำ หัวดำอยากเทศน์
สังคมนี้ใครมีประโยชน์คือผู้ชนะ
คำขอโทษ คำให้อภัยหายไป
เหลือแต่ความปะทะและการเอาชนะกัน
(Outro)
เมื่อใดธรรมะจะพ้นจากหล่มนี้
คืนสู่สังคมที่มีความเมตตา
คำว่าขอโทษและให้อภัยกลับมา
เปลี่ยนสังคมที่แตกแยกให้เป็นหนึ่งเดียว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น