'ชูวิทย์'โพสต์แรง! 'การเมืองแบบหมาๆ'

          
เมื่อวันที่ 17 มิ.ย. นายชูวิทย์ กมลวิศิษฎ์ อดีตส.ส.พรรครักประเทศไทย โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊กส่วนตัวเรื่อง การเมืองแบบหมาๆ ระบุว่า หมาเป็นสัตว์สังคมเช่นเดียวกับคน อยู่เป็นกลุ่มได้ อยู่ตัวเดียวก็ได้ และมักรักถิ่นที่อยู่อาศัย หากมีหมาต่างถิ่นรุกล้ำเข้ามา ต้องรุมสู้ขาดใจแต่ที่เหนือกว่าคน คือ หมาไม่ทรยศเจ้าของแน่นอน
หมาไม่เห่าปด (พูดปด) เวลาหมาเฝ้าบ้าน เจ้าของไม่อยู่ หากมีคนแปลกหน้า โจรโขมยเข้ามา มันจะเห่า และหากหมาตัวใดใจถึง จะไล่กัดไม่ยอมปล่อย ไม่มีวันที่หมาจะคิด “คอร์รัปชั่น” ไปรับกระดูกจากโจรแล้วปล่อยให้เข้าบ้านหน้าตาเฉย

หรือทำเป็นไม่เห่า ปฏิบัติหรือละเว้นการปฏิบัติหน้าที่ของหมา ปล่อยให้โขมยขึ้นบ้าน อีกทั้งหมายังไม่หน้าไหว้หลังหลอก ของแบบนี้ทำไม่เป็น เพราะเสียชาติหมา
เหตุที่ผมเอาหมามาเปรียบเทียบกับคน อย่าได้หาว่าผมดูถูก เพราะความซื่อสัตย์ของหมาน่ายกย่อง รักเจ้าของ
ดังนั้นคงไม่ว่ากัน หากผมจะบอกว่า คนบางคนสู้หมาไม่ได้

หมามีการเมืองเช่นเดียวกับคน เพราะหมาอยู่เป็นกลุ่ม มีพรรคมีพวกเหมือนคน จึงต้องมีจ่าฝูง เป็นผู้ปกครอง ลดหลั่นไปตามชนชั้นของหมา
หากเทียบไปคงเท่ากับหัวหน้าพรรคหมานั่นเอง บรรดาลูกพรรคของหมา ยอมทำตามโดยไม่มีข้อแม้เงื่อนไขให้เรื่องมาก
หากหัวหน้าหรือจ่าฝูง สั่งรุมกัดหมาต่างถิ่น จะไปรีรอขอต่อรองเป็นไม่มี เห็นได้แถวทุกซอย หากมีหมาเร่ร่อนโผล่เดินโซเซเข้ามา เป็นถูกหมาเจ้าถิ่นประจำซอยรุมฟัด ต้องวิ่งโกยแนบ
เขาถึงเรียกว่า “หมาหมู่” เพราะหมารวมหมู่สามัคคีกัด ไม่มีแตกแถว งอแง หรือไปหวังตำแหน่ง อ้างโน่นนี่นั่นว่าหากปกป้องถิ่นได้ จะขอตำแหน่ง “สุนัขมนตรี” เอาดีเข้าหมา แบบนี้พวกหมาไม่ทำ จึงมีศักดิ์ศรีน่ายกย่อง
การเมืองของคนทุกวันนี้จึงสู้การเมืองของหมาไม่ได้ เพราะของหมานั้นตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อม พร้อมทำให้หัวหน้าหรือเจ้าของชนิดยอมตายถวายชีวิต
          
ที่สำคัญหมาไม่มีเง้างอน ทวงบุญคุณว่า “ได้ถิ่นที่อยู่พักอาศัยเพราะกู” แถมหมายังเป็นสัตว์ที่อยู่อย่างสงบเวลาไม่มีเรื่อง ชอบนอนให้เจ้าของเกาพุง มองตากันก็รู้ใจ ให้ความจริงใจเสมอ
หมาไม่ชอบหาเรื่องกัดกันเอง ไม่กัดหมาในบ้านเดียวกันให้เสียชื่อหมา
ผมจึงขอแนะนำให้ชาวบ้านเลี้ยงไว้เฝ้าบ้าน ดีกว่านักการเมืองแน่นอน ที่พอได้ดีก็แว้งกัด ทวงบุญคุณกันวุ่นวาย แล้วยังทำตัวหยิ่งเหมือนกับเก่งนักเก่งหนา
หากไม่มีกูก็ขอแยกวงบ้าง ไปอยู่ตัวเดียวบ้าง ขอทบทวนบทบาทบ้าง ดูแล้วเจ้าของน่าปวดเศียรเวียนเกล้า
เมื่อเปรียบเทียบหมากับนักการเมือง จะเห็นว่าหมาดีกว่าเป็นไหนๆ
หมาสู้นักการเมืองไม่ได้อยู่เรื่องเดียว คือ “หมาพูดไม่ได้”
แต่หากหมาพูดได้ หมาคง งง แล้วพูดว่า “พวกมึงทำไปได้ยังไงวะ?”
ยิ่งหมาได้เห็นการเมืองของคนตอนนี้คงตะโกนกันโฉงเฉงว่า
“โถ.. ไอ้สัตว์คน”