สาระขันแห่งนี้ ..........สร้างนมนาน
ผลัดกันเข้ารับทาน......อิ่มแป้
ทำขึงขังสร้างบ้าน.....ศิวิไลท์ ยิ่งเอย.
ที่แท้ก็พวกปากมอบ....เก็บเบี้ยใส่กระเป๋
บรรพกาลหินนั้น.....กินได้
ถนนคลองนั้นไซร์....กินได้ อิ่มดี
มาบัดนี้บ้านคนจน....กินแซบ เหลือหลาย
กินแล้วทั่วไทยแท้....ห้าสิบสามจว.นะออเจ้า
ฝากใจไว้กับคนอื่น
ต้องขมขื่มเข้าสักวัน
เมื่อรักร้างก็จาบัน
สิ่งที่ฝันพังทลายลง
พระสอนรักตัวนั้นดีแน่
รู้ไม่เที่ยงแท้ไม่ทุกข์ตรม
เมื่อยามรักร้าวไม่ระบม
ไม่นอนซมเหมือนวันวาน
ผีไลน์มีพิษร้าย....กว่ายุ่ง
ใจเจ้ามุ่งสูบอัฐ.....เถือหนัง
จอบส่องจ่องพุ่งพี.คือสมั่น..น้อยเอย
จิตกระสันใฝ่ต่ำต้อย..เพียงดินหรูไฉ
เนื้อสุกรสัตว์นานา...กินได้
เลี้ยงมนุษย์กายา......พีแท้
เนื้อสะมันทราย...แซบแท้เหลือ
วิญญูชนมุ่งวางเป้า.หวังได้เชยชิ
สงกรานต์นี้ข้าเหงาใจนัก
มิหยุดต้องปั่นวิทยาสาร
ต้องเข้าใจจะจ๊ะออนงคาร
อีกไม่นานถึงฝั้งดังตั้งใจ
ยามตกอับไร้ญาติขาดมิ่งมิตร
เพื่อนคู่คิดร่วมเรียงเคียงเขนย
พริกถ้วยเก่าหวานกลายขมเอย
พระที่เคยสอนพึ่งตนจงจำไว้นะ
แตกเป็นเสี่ยงแล้วหนอหน่อโพธิ์
ต่างอวดโอ่ตั้งปณิธานพิทักษ์รักษา
ตั้งสามเส้าโพนทนาทั่วเมืองนครา
แต่วิญญาณาเนื้อแท้หวังเลี้ยงอาตมา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น