คำร้อง/ทำนอง: [ดร.สำราญ สมพงษ์]
[Verse 1]
เสียงระเบิดสะเทือนใจ
กลางค่ำคืนที่ไร้แสงไฟ
บ้านช่องต้องอพยพหนี
แม่ลูกวิ่งหลบภัยกลางเงาไม้
ลมชายแดนพัดแรงเกินกว่า
จะพาใจคนให้หลับสบาย
น้ำตาชาวบ้านไหลไม่ขาดสาย
เมื่อ “เขมร” ยังไม่หยุดยิง
[Chorus]
เขมรไม่หยุดยิง... ปืนยังดังราวฟ้าร้องไห้
เด็กน้อยในตู้ใต้ถุนไม้
ต้องหลบใต้เงาความตาย
เขมรไม่หยุดยิง... ชายแดนเราจึงไม่เคยเงียบงัน
คนไทยต้องทนกัดฟัน
ขอแค่วันหนึ่ง... ได้ยินคำว่า “สันติ”
[Verse 2]
ข่าวบอกว่ารัฐเจรจา
แต่ลูกปืนยังวิ่งเข้ามา
ใครกันแน่ที่เรียกหาสงบ
เมื่อเปลวไฟยังคุกรุ่นตา
พระรูปหนึ่งวิ่งหลบกระสุน
สอนธรรมะใต้เสียงระเบิดดัง
คำว่าเมตตายังมีพลัง
แต่ปลายกระบอกไม่เคยรับฟัง
[Chorus]
เขมรไม่หยุดยิง... รอยแผลใจไม่หายเสียที
หอคอยแห่งไมตรี
กลายเป็นเพียงเศษธุลี
เขมรไม่หยุดยิง... ลูกหลานเรากลัวทุกเสียงหวีดหวิว
แม้เราจะยิ้มด้วยไมตรี
แต่เขากลับยิง... ด้วยความเย้ยหยัน
[Outro / Bridge]
เมื่อไร... เสียงปืนจะหยุดลง
เมื่อไร... สันติจะยืนตรง
หรือว่า... สันติคือแค่ความหลง
ในสมรภูมิของความหวาดกลัว...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น