เสียงระฆังเช้ายังดังก้องในใจ
แต่หน้าที่ใหม่…ไม่มีใครเรียก “พระคุณเจ้า”
[Verse 2]
ว่างเปล่าภายใน…ไร้กิจวัตรที่คุ้น
เคยสงบ เคยแน่นหนา…กลายเป็นเคว้งคว้าง
ตัวตนที่เคยมี จู่ ๆ ก็จาง
เหลือเพียงชื่อ กับโลกที่ไม่เคยรอใคร
[Hook]
เคยยืนอยู่สูง…บนฐานแห่งศรัทธา
พอลงมาจากนั้น โลกกลับไม่เหมือนเดิม
ใจยังเผลอรอข้าวจากใครสักคนเติม
แต่นี่คือโลกใหม่…ที่ต้องเดินลำพัง
[Verse 3]
เสียงสวดเมื่อวาน กลายเป็นเสียงคิดถึง
คำเทศน์คำสอน…กลายเป็นช่องว่างในบทสนทนา
มองผู้คน เห็นสายตา…มีทั้งยิ้มและประณาม
โดยเฉพาะคนที่สึก…จากข่าวอื้อฉาว
[Verse 4]
เงินทองไม่มี งานก็ไม่รู้เริ่มจากไหน
ธรรมะในใจ ไม่ใช่ทุนในเรซูเม่
อายุเกินแล้ว ใครจะมองเห็นคุณค่าที่แท้
แค่อยากมีชีวิต…ที่ไม่ถูกทิ้งไว้ข้างทาง
[Hook]
เคยยืนอยู่สูง…บนฐานแห่งศรัทธา
พอลงมาจากนั้น โลกกลับไม่เหมือนเดิม
ใจยังเผลอรอข้าวจากใครสักคนเติม
แต่นี่คือโลกใหม่…ที่ต้องเดินลำพัง
[bridge]
ไม่มีใครสอนวิธีกลับมาเป็นคนธรรมดา
ไม่มีตำรา สอนการเยียวยาชีวิตที่หล่นหาย
แต่หากยังหายใจ…ก็ยังมีทางไป
แม้เงาสีเหลืองจะจาง…ใจก็ยังสว่างได้
[Hook]
แม้ไม่มีจีวรคลุมกายดังวันวาน
แต่ถ้ามีเมตตาในใจ ก็ยังเดินต่อไป
เคยล้ม เคยหลง เคยเศร้าเท่าไร
ขอเพียงไม่สิ้นหวัง…ก็ยังมีแสงในใจ…
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น