“เราช่วยเขาก็อย่าไปคิดว่าเขาจะตอบแทนบุญคุณของเรา อย่าไปคิดว่าเขาจะมาภักดีกับเรา หลายคนมีความทุกข์เพราะคาดหวังว่าเขาจะต้องสำนึกในบุญคุณของเรา เขาจะต้องดีกับเรา พอเขาไม่ดีกับเราหรือเพราะเขาอาจสำนึกบุญคุณแต่ไม่มากอย่างที่เราต้องการ เราก็มีความทุกข์ รู้สึกว่าทำไมเขาไม่ตอบแทนบุญคุณของเราเลย ให้เงินเขาไปหรือให้ยืมเงินแล้วเขาก็ไม่สนใจที่จะมาตอบแทนบุญคุณของเรา หรือไม่ดีกับเราก็เลยเกิดความบาดหมาง เกิดความคับแค้นใจ กลายเป็นว่าทำความดีหรือแม้ช่วยเขาแล้ว เกิดความทุกข์ใจในภายหลัง
อันนี้เพราะไปคาดหวังให้เขาทำดีกับเราให้เขาภักดีกับเรา แต่ถ้าเราลองมานึกเออเขาก็เหมือนกับแมวนะ เราให้อาหาร เค้ากินอาหารแล้วเขาก็ไปไม่รู้สึกภักดีอะไรกับเรา ถ้าเราช่วยคนเหมือนกับเราเลี้ยงแมว ไม่ได้หวังความภักดีจากเค้า พอได้รับการช่วยเหลือ หมดทุกข์หายหิวแล้วเขาก็ไป นี่การเลี้ยงแมวก็สามารถจะสอนเราได้เหมือนกัน สอนให้เราทำดีกับผู้อื่นด้วยการวางใจเหมือนกับเลี้ยงแมว”
ลิงสอนทุกข์
ความรังเกียจชิงชังมักทำให้เราเผลอทำสิ่งที่เกินเลย (over-react) จนได้ไม่คุ้มเสีย ดังนั้นก่อนที่จะจัดการกับปัญหาใด ๆ ควรหันมาสำรวจตนเองเสียก่อนว่า เรามีความรังเกียจชิงชังมากไปหรือเปล่า มองให้ดีอาจพบว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราไม่ได้สร้างความทุกข์ให้แก่เรามากเท่ากับความรู้สึกลบต่อสิ่งนั้น บ่อยครั้งเพียงแค่เราลดความรู้สึกดังกล่าวลง สิ่งนั้นก็ไม่กลายเป็นปัญหาอีกต่อไป
ธรรมะรับอรุณป่าภูหลง
จากหลวงพ่อไพศาล วิสาโล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น