สื่อทีวีชาวพุทธในบ้านเรามีหลายช่อง ส่วนใหญ่เกิดขึ้นเพราะ…บารมีของ “เจ้าอาวาส” หรือ “เจ้าสำนัก” เช่น ทีวีวัดสังฆทาน (SBB.TV ) ทีวีสำนักสันติอโศก (บุญนิยมทีวี) ทีวีหลวงตามหาบัว (SBTV) สถานีโทรทัศน์โลกพระพุทธศาสนาแห่งประเทศไทย วัดยานนาวา (WBTV) สถานีโทรทัศน์ DDTV วัดดวงแข
ทั้งหมดทั้งมวลนี้เกิดขึ้นส่วนใหญ่เพราะบารมีเจ้าอาวาสหรือเจ้าสำนัก โดยมิได้เกิดขึ้นเพราะ…คณะสงฆ์ส่วนรวมอยากทำ หรือมหาเถรสมาคมอนุมัติงบประมาณมาสนับสนุนให้ตั้ง คนทำทีวีกลุ่มนี้ส่วนใหญ่อยู่ได้เพราะมีใจรักที่จะเผยแผ่พระพุทธศาสนา มีใจรักเพราะอยากทำบุญรับใช้พระพุทธศาสนา ทีมงานส่วนใหญ่ก็กินข้าววัด นอนวัด เงินเดือนก็ทำงานแบบ “คนจิตอาสา” คือ พอมีค่ารถไป-กลับบ้านได้บ้าง สำหรับคนมีครอบครัวประเภทที่มาทำงานทีวีพุทธศาสนาแล้ว คิดจะมาทำงานเพื่อเงินแล้วออกไปตั้งตัว หรือมีเงินเหลือจะซื้อบ้าน ผ่อนรถ เท่าที่ผมเห็นเพื่อนๆ ทำงานในสื่อพุทธศาสนาแล้ว “ยังไม่มีให้เห็นสักราย”
อย่างเพื่อนอดีตนักบวชบางรายสึกแล้วก็ “ทำงานทีวีรับใช้ศาสนา รับใช้พระมาก” เงินก็ไม่ได้ “แฟนเลิก” ก็มี เพราะอยู่กับทิดคนนี้ เธอคงว่าไม่มีอนาคตแน่ กินแต่กับข้าววัด ใช้แต่สบู่สังฆทาน
สถานีโทรทัศน์ของชาวพุทธบางช่อง จัดตั้งขึ้นได้ไม่นานก็ล้มเลิกไป เช่น ทวีของวัดพิชัยญาติวรวิหาร ที่ก่อตั้งโดย สมเด็จพระพุทธชินวงศ์ ออกอากาศได้ไม่นานก็ล้มเลิกไป ทั้ง ๆ ที่หลวงพ่อมีบารมี มีอำนาจเนื่องจากเป็นเจ้าคณะใหญ่หนกลาง แต่ก็ไปไม่รอด
ผมติดตามทีวีพระพุทธศาสนาอยู่ 3 ช่องหลักๆ คือ สถานีโทรทัศน์โลกพระพุทธศาสนาแห่งประเทศไทย วัดยานนาวา, สถานีโทรทัศน์ DDTV วัดดวงแข และ MCU.TV ของมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย สถานการณ์ 2 สถานีแรกผมว่า “อ่อนเพลียร่อแร่” อยู่ในอาการต้องเข้าห้อง “ICU” ทั้งคู่ โดยเฉพาะทุนทรัพย์ในการผลิตรายการ ค่าเช่าดาวเทียม อันนี้ไม่นับรวมเงินค่าตอบแทนพนักงานประจำ แต่คิดว่าพนักงานประจำก็คงจะเป็นพระ หรือไม่ก็ “คนอยู่ในวัด” ทำกันเอง เวลาเราจะผลิตรายการทีวีสักรายการหนึ่ง อันดับแรกมันต้องมีช่างกล้อง ทีมตัดต่อ ทีมกราฟิก หรือแม้กระทั้งโปรดิวเซอร์ อันนี้ไม่นับรวมผู้ประกาศ ผู้ดำเนินรายการหรือคนมาร่วมออกรายการ ทีวีทั่วไปมักมีการดูแลค่าเงินเล็กๆ น้อยๆ ทีวีพระพุทธศาสนาดีไม่ดี คนมาออกรายการเห็นสภาพ เจ้าของสถานีพูดถึงปัญหาแล้ว “อาจต้องจ่ายเงินเพิ่ม” เพราะเห็นใจ เข้าใจ คนทำงานรับใช้ “พระพุทธเจ้า” ที่ยอมลำบากเพื่ออุทิศตนให้กับพระพุทธศาสนา
ส่วน MCU.TV เนื่องจากเป็นมหาวิทยาลัยของรัฐ ย่อมมีเงินเพียงพอต่อการออกอากาศและการผลิต ส่วนเนื้อหา การนำเสนอก็คงทิ้งพันธกิจในความเป็นสถาบันการศึกษามากไม่ได้ แต่ก็เสียดายว่ามีทุนพร้อมกว่าทีวีพระพุทธศาสนาอื่น มีทีมงานอุปกรณ์พร้อมกว่าทีวีพุทธศาสนาช่องอื่น แต่เนื้อหา การนำเสนอ ดูแล้วนิ่ง ไม่มีอะไรที่เร้าใจชวนให้อยากดูต่อ ส่วนใหญ่มีแต่งานถ่ายทอดสดของมหาวิทยาลัย งานปาฐกถา รายการประเภทนั่งสนทนาก็เยอะ ข่าวใหม่ทันเหตุการณ์ในแวดวงคณะสงฆ์ ข่าวที่เป็นองค์ความรู้ด้านกฎหมาย งานชุมชนหรือแม้กระทั้งข่าวที่เกี่ยวข้องกับงานมหาเถรสมาคม ข่าวเกี่ยวข้องกับอนาคต เช่น การปฏิรูปกิจการพระพุทธศาสนา แนวโน้มพระพุทธศาสนาในโลกและไทย ก็ไม่ค่อยมีให้ปรากฏ เป็นที่น่าเสียดายว่า “เงินมี อุปกรณ์ และคนพร้อม แต่ขาดคนคิดงานประชาสัมพันธ์เชิงรุก” ติดอยู่ในกรอบเดิมๆ เหมือนสื่อของรัฐทั่วไป
หาก DDTV มีคน มีงบประมาณ และเงินพร้อมเหมือนกับ MCU.TV เชื่อว่าจะเป็นสื่อทีวีจะเป็นที่พึ่งชาวพุทธได้ไม่น้อยในการรับรู้ข่าวสารข้อมูล ไม่เฉพาะข่าวพระเท่านั้น รวมทั้งข่าวเศรษฐกิจ การเมืองและสังคม ส่วน WBTV งบประมาณไม่ต้องพูดถึง เพราะอยู่ได้เพราะหลวงพ่อพระพรหมวชิรญาณ เท่านั้น สิ้นท่านทีวีช่องนี้อนาคตคงหมดสภาพ
แต่ถึงอย่างไรก็แล้วแต่ระยะยาว ผมพยากรณ์ได้เลยว่า MCU.TV เท่านั้นที่รอด เพราะมีงบประมาณแผ่นดินอุดหนุน และมีญาติโยมอุปถัมภ์ ส่วน DDTV แม้จะเนื้อหาดี ข้อมูลหลากหลาย แต่สปอนเซอร์ไม่มีจะอยู่ได้อย่างไรละโยมเอ๋ย...บรรดาหน่วยงานภาครัฐ หรือนายทุนใหญ่ๆ ที่ชอบสร้างวัด สร้างโบสถ์หันมาสนับสนุนทีวีพระพุทธศาสนาบ้างก็ดี หรือบางเจ้ามีสปอตโฆษณาซื้อช่องทีวีอื่นๆ อยู่แล้วก็มาสนับสนุนบ้าง อย่าปล่อยให้พระคุณเจ้าทำงานตามลำพัง.
.................................
คอลัมน์ : ริ้วผ้าเหลือง
โดย “เปรียญ10” : riwpaalueng@gmail.com
ขอบคุณภาพ : เพจ MCU.TV,เพจ DDTV,เพจ WBTV
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น