เมื่อวันที่ 3 ตุลาคม 2561 เฟซบุ๊ก Naga King ได้โพสต์ความว่า โทษของการ "พูดมาก" ?
หลายคนคงเคยเจอะเจอคนที่มีนิสัยปากไม่มีหูรูดพูดมากจนเราเองก็เบื่อคนรอบข้างก็เบื่อ บางทีพูดมากจนกลายมาเป็นภัยถึงตัวและหมู่คณะ ซึ่งลักษณะของคนพูดมาก พูดแบบไร้สาระก็คือ การพูดเพ้อเจ้อ ในคัมภีร์พระพุทธศาสนา เรียกคำพูดแบบนี้ว่า"สัมผัปปลาป" หมายถึงการพูดเพ้อเจ้อ ไร้สาระ
ซึ่งจัดเป็น ๑ ใน ๑๐ ของอกุศลกรรมบท ๑๐ ประการ (องฺ.ฉกฺก.อ. ๓/๑๑๓/๑๕๗) โดยลักษณะของการพูดเพ้อเจ้อ คือ มีเจตนาพูดในสิ่งที่หาประโยชน์ไม่ได้หรือพูดในสิ่งที่ไร้ประโยชน์หรือไร้สาระหรือทำให้คนอื่นรู้สิ่งที่ไม่มีประโยชน์และเขาเข้าใจในเรื่องนั้นว่าเป็นแบบนั้น การพูดแบบนี้แหละที่เรียกว่าพูดแบบเพ้อเจ้อไร้สาระ
ในคัมภีร์พระพุทธศาสนาระบุว่าพระภิกษุไม่ควรพูดเพ้อเจ้อ การพูดเพ้อเจ้านั้นก็คือพูดเรื่องทศกัณฑ์หรือนางสีดาซึ่งเป็นเรื่องราวในรามเกียรติ์ ซึ่งความว่าไร้สาระในมุมของคำอธิบายแบบนี้ก็คือไร้สาระที่พูดถึงเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตนเอง เรื่องที่ไม่มีที่มาชัดเจนไม่มีมูล เพราะเรื่องทศกัณฑ์กับนางสีดานั้นพระพุทธศาสนาถือว่าเป็นเรื่องที่มีอยู่นอกพระศาสนาหรือนอกธรรมนอกวินัย
ถามว่าพระพุทธศาสนาถือว่าเป็นเรื่องที่มีประโยชน์ไหม สำหรับเรื่องของนิทานหรือวรรณกรรมทางศาสนานั้น คำตอบก็มีว่ามีประโยชน์แต่เป็นประโยชน์สำหรับชาวโลกหรือประโยชน์สำหรับนักการศาสนาอื่นที่เขาสนใจ แต่เรื่องเหล่านี้หากนำมาเล่าในบรรยากาศของพระพุทธศาสนาแล้วจะถูกเรียกว่าเป้นเดรัจฉาวิชาทันที
เหตุที่เรียกว่าเป็นเช่นนั้นก็เพราะเรื่องราวเหล่านี้ทำให้พระเสียเวลาในการปฏิบัติธรรมหรือทำกรรมฐานเท่านั้นเอง ดังนั้น ท่านจึงว่าเป็น เดรัจฉานวิชา คือ เป็นวิชาที่ขวางทางไปพระนิพพาน แ่สำหรับชาวพุทธถามว่าเรื่องราวแบบนี้เล่ากันพูดกันได้ไหม ก็ไม่มีปัญหานะครับเพราะวอถีของชาวบ้านกับชาววัดแตกต่างกันพอสมควร
@ มูลเหตุของการห้ามไม่ให้เป็นคนที่พูดมาก ?
สำหรับมูลเหตุที่พระพุทธองค์ทรงห้ามไม่ให้พระภิกษุรือผู้ที่มุ่งสู่ความสงบเป็นคนที่พูดเรื่อยเปื่อยแบบไร้สาระก็เพราะ การพูดมากทำให้เสียการเสียงาน และรบกวนการทำงาน หรือการปฏิบัติธรรมของคนอื่น อนึ่ง การพูดมากทำให้จิตใจไม่สงบผู้ที่สงบหมายถึงผู้ที่สงบกาย วาจา และจิตใจ
ดังนั้น การเป็นคนที่พูดมากจึงถือว่าเป็นผู้ที่ (๑) ทำตัวไม่สงบ (๒) เป็นเหตุทำให้คนอื่นๆไม่สงบตามไปด้วย ดังนั้น การเป็นคนที่พูดน้อย ทำมาก และเป็นคนนิ่งจึงถือว่าเป็นคุณลักษณะของคนที่ได้รับการศึกษาที่ดีมา ได้รับการอบรมสั่งสอนที่ดีมาแล้ว ผิดกับคนที่พูดมากนั้นถือว่าเป็นผู้ที่ยังขาดการศึกษาและอบรมที่ดีพอ
อนึ่ง ความgป็นคนที่พูดน้อย กินน้อย และทำให้มากนั้นหากใครพอมีความรู้เรื่อง โอวาทปาฏิโมกข์ย่อมจะพอรู้ว่า การเป็นคนที่พูดน้อย กินน้อย นอนน้อยและทำให้มากนี้ถือว่าเป็น "อุดมการณ์ของพระพุทธศาสนา"เลยทีเดียว ดังปรากฎในพระพุทธพจน์ว่า
ความสำรวมในปาติโมกข์(คือมีศีล)
ความเป็นผู้รู้จักประมาณในอาหาร
การอยู่ในเสนาสนะที่สงัด
การประกอบความเพียรในอธิจิต(ที.ม.(ไทย)๑๐/๙๐/๕๑)
จะเห็นว่าแม้จะไม่กล่าวถึงการเป็นคนพูดมากแต่การสำรวมในศีลก็คือการเป็นคนที่ไม่คะนองมือ เท้า และปากนั่นเอง การไม่พูดมากจึงถือว่าเป็นอุดมการณ์ของพระพุทธศาสนาอย่างหนึ่งที่ผู้ฝึกตนดีแล้วจะต้องมี
@ โทษของการเป็นคนที่พูดมาก ?
สำหรับโทษของการพูดมากนั้นพระพุทธองค์ทรงตรัสเอาไว้ว่า
ภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้พูดมาก มีโทษ ๕ ประการนี้คือ
๑. พูดเท็จ ๒. พูดส่อเสียด
๓. พูดคำหยาบ ๔. พูดเพ้อเจ้อ
๕. หลังจากตายแล้ว ย่อมไปเกิดในอบาย ทุคติ วินิบาต นรกแล(อง.ปัญจก.(ไทย)๒๒/๒๑๔/๓๕๗)
เห็นไหมครับว่าการพูดนี่เป็นเรื่องที่สำคัญ คือแม้พูดเพ้อเจ้อทั่วๆไปนี่ก็สามารถที่จะทำให้เราตกนรกหรือไปเกิดในอบายเป็นเปรตอสูนกายได้เลยทีเดียว เนื่องจากการพูดมากนั้นเป็น พูดไม่ประกอบด้วยปัญญา (องฺ.ปญฺจก.อ. ๓/๒๑๔/๘๙) อย่าทำเป็นเล่นไปนะครับ ดังนั้น การพูดต้องระวังคือจะต้องพูดที่ประกอบด้วยปัญญาได้แก่
๑. ไม่พูดเท็จ ๒. ไม่พูดส่อเสียด
๓. ไม่พูดคำหยาบ ๔. ไม่พูดเพ้อเจ้อ
๕. หลังจากตายแล้ว ย่อมไปเกิดในสุคติโลกสวรรค์
คือมิใช่เฉพาะการพูดเพ้อเจ้อเท่านั้นแต่การพูดที่ประกอบไปด้วยองค์ประกอบนี้ก็คือ โกหก ประชดประชันเสียดแทงจิตใจคนอื่น พูดจาหยาบคายหยาบโลน และพูดมากไร้สาระ ก็มีสิทธิ์ไปใช้ชีวิตในนรกได้อย่างสบายใจเฉิบได้เลย ดังนั้น การพูดต้องระมัดระวังกันบ้างนะครับ
ขอบคุณครับ
Naga King
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น